MICHÈLE’S BLOG
Sommige leerling dansers vergeet ik nooit
Sommige leerling dansers vergeet ik nooit.
Oude vismijn in Gent
Ik had een opdracht in de oude vismijn in Gent, heel veel jaren terug. Het was tijdens de Gentse Feesten en ik moest er een salsa workshop verzorgen. De zaal was overvol geladen en mensen konden vrij binnen en buiten lopen zoals het hen uitkwam. Na de workshop stond ik aan de bar en zag ik mijn voormalige professor en promotor Ernie Haerinck met zijn vrouw.
Archeologie van het nabije oosten
Wat heb ik gezweet door die man. Na mijn kandidaturen in de kunstgeschiedenis koos ik voor zijn specialisatie: “archeologie van het nabije oosten”.
25 jaar geleden was het midden oosten fel in de mode. Overal verschenen buikdanslessen en mensen gingen op reis naar Marokko, Tunesië, Turkije en ik dus ook. Het reizen naar het verre oosten, is eigenlijk maar een trend geworden van iets van de laatste 20 jaar. Maar ik koos dus voor het midden oosten omdat ik een ongelofelijke fascinatie had voor het oude Mesopotamië en natuurlijk zeker en vast, voor Egypte. Een land dat ik meerdere malen zou bezoeken.
Ankch
Toen ik afstudeerde liet ik een ankch op mijn linker bil tatoeëren, mijn moeder kon daar niets meer over zeggen, ik was net 24 geworden, ik was namelijk volwassen hahaha.
Vanaf nu zou ik net zoals de Farao’s door het leven gaan als onsterfelijk en goddelijk, in de sporen van Cleopatra maar bovenal met een grote bewondering voor de geweldige Ramses de tweede, de grootste farao aller tijden. In de bijbel was Ramses de tweede de slechterik, omdat hij het een Hebreeuwer onder de naam Mozes zeer lastig had gemaakt, maar op wereldvlak, wel …. die man kon er wat van.
Zijn indrukwekkende geschiedenis, zijn leven, zijn nalatenschap is nu bijna 3000 jaar later nog steeds bekend door velen.
https://isgeschiedenis.nl/nieuws/ramses-ii-grote-voorouder-van-egypte
Dus nam ik een deeltje, dat geprojecteerd stond op de vele hiërogliefen over, in de hoop dat één van de zonnestralen van de ronde zonneschijf ook over mijn leven zou schijnen. Iedereen maakt moeilijke tijden mee, maar met mijn Ankch op mijn bil, vooral blijven dromen …. hahaha!
En dan stond ik zo’n 15 jaren later in de oude vismijn en professor Haerinck, praatte hartelijk en met heel veel gelach en vertier. Een totaal andere man dan de norse, kleine, tengere, teveel, rokende professor van op de universiteit.
Achteraf denk ik dat de oorzaak lag aan zijn immens interessante en intelligente vrouw.
Maar tijdens mijn academie jaren, was dat dus anders geweest, en kreeg je van hem pas een goede dag en een vriendelijk woord, als je de meer dan 1000 verschillende scherven aan de hand van beeldmateriaal kon onderscheidden.
Details
Ik denk dat toen mijn zin voor visueel detailwerk is ontstaan. Niet uit goesting maar uit verplichte noodzaak. Elk detail was belangrijk: lijntjes, bolletjes, structuur, grove korrel, dichte korrel, geel zand, donker zand, rood zand, leem, klei, grijze klei, zwarte klei, en zo verder en zo voort….
Een en al oor luisterde hij die avond naar mijn parcours…. En toonde hij uitermate interesse in de dansschool. Later hebben we nog vaak gemaild,
Nadat zijn vrouw was gestorven….
Dubai
Tot hij verhuisde naar Dubai, om zijn dagen te vullen op de green, golvend op de prachtige golfvelden van de U.A.E.
Professor Haerinck was een God in de Emiraten. Hij zette het jonge land, een verenigd land sinds de jaren ’70, archeologisch op de kaart. Voor hem maakte ik mijn thesis “19 grafcontexten in Ed Dur, in het emiraat Umm Al Qawain, U.A.E.”
Natuurlijk reisde ik later naar de plek. What Else!
Bernice
Maar dus na de Gentse Feesten schreef Bernice, zijn vrouw, zich enkele weken later in voor een cursus. Ja kroket, wat was ik binnen. De vrouw van mijn voormalige promotor begon bij me te dansen. Whauw!!!!
Gretig nam ik haar tegen mijn boezem en begon met haar te dansen. En toen viel mij voor het eerst op dat ze een pruik droeg. Ze vertelde: “Een gevolg van haar zware chemo’s die ze had ondergaan door kanker.”
Die mottige kanker
Bernice was mijn eerste leerling die getroffen was met kanker en ook de eerste die ik heb moeten laten gaan.
Gedurende mijn 12 jaar dansles, doet het afscheid altijd pijn, want jaarlijks zijn er mensen in de dansschool die met deze rotziekte te maken hebben. Ik kan het maar niet gewoon worden. Op zo momenten wordt ik dan heel angstig. Gelukkig zijn er heel wat programma’s waardoor ik in de voorbije 12 jaar meer mensen heb zien genezen dan zien weggaan.
Als je er de vele documentatie op naslaat over kanker, komen we altijd op hetzelfde verhaal neer.
Bewegen is gezond
Veel beweging is heel goed voor de algemene gezondheid. Als je dit dan nog eens doet in een gematigd sportritme is dat ideaal.
Daarom dat dansen zo gezond is.
5 goede redenen waarom dansen gezond is:
- Dansen maakt gelukkig en dit vooral omdat endorfine vrijkomt (ook wel de gelukshormoon genoemd).
- Dansen is een prettige vervanger voor fitness. Kracht, lenigheid en uithoudingsvermogen worden hierdoor gestimuleerd.
- Dansen is goed voor de hersenen.
- Dansen vermindert angst en depressies. Donkere gedachten worden als het ware weggedanst.
- Door dansen komen bepaalde impulsen en connecties in je hersenen vrij waardoor je een grotere dagelijkse creativiteit aan de dag legt.
Ellen Remue, mijn Ellen, die deel uitmaakt van ons bestuur heeft daar een uitgebreide site over
Al enkele jaren is ze de gezondheidsgoeroe van de school. Mocht je zelf kampen met een infectie, een kanker of een kwaal, je kan steeds bij haar terecht voor tips & tricks. Ook is ze een geweldig luisterend oor.
https://www.komoptegenkanker.be/
Nieuw bloed
Nieuwe mensen komen naar de danslessen en hebben geen idee wat te verwachten. Zou ik durven? Zou ik eens een kijkje gaan nemen?
Elke keer een nieuw gezicht, een nieuwe ervaring. Wie ben jij?
Een ander verhaal, hetzelfde verhaal? Hoe lang ga je blijven? Worden we vrienden?
Ik moet ook zeggen dat ik de voorbije jaren in een tornado gezeten heb van emoties en dan beslis je als leerkracht: Nu gaat het mij niet meer overkomen. Ik neem nog enkel een professionele houding aan….ik neem afstand van de mensen…. Ja zeker! Of course….
Als beginnende dansleraar doe je je uiterste best. 2 leerlingen, 3 leerlingen, 4 leerlingen,…. nog een telefoontje, nog een berichtje, nog een vraag over de oefening…. 5 leerlingen, 6 leerlingen….
6 jaar later… hoeveel leerlingen? O nee, weeral telefoon. Zet die telefoon af. Maar ok, voor die neem ik op, daar kan nu al een berichtje naar ….
Want die meent het…. Misschien is zij wel interessant, misschien is dat wel de moeite.
Het spookt telkens door mijn hoofd en keer op keer val ik …. in een nieuw verhaal, een nieuwe emotie, een nieuw engagement.
Elke keer opnieuw, nog en nog en nog en elke keer in een andere vorm.
Dankbaar
En dan komt dat beslissende moment. Dat moment dat je tijd en ruimte met elkaar wilt delen. Dat je denkt hier voel ik mij goed bij, hier voelt hij of zij zich goed bij.
Op een zonnige ochtend kom je tot de ontdekking dat je liever je tijd doorbrengt met je salsavrienden dan met anderen.
