MICHÈLE’S BLOG

Partnerwork : de voordelen van koppeldans – connectie voor het leven of begin van een breuk?

We houden allemaal van koppeldansen. De onnoemelijk vele dansformaties tussen twee mensen is één van die dingen waar we als mens gewoon van houden. We zijn sociale wezens en we willen contact. In Nederland gaat Joke Bos aan de slag met contactdansen voor mensen met dementie. Door mensen in relatie te brengen gaan ze veel sneller geneigd zijn om mee te stappen in beweegsessies. Bewegen blijft ook op hele oude leeftijd belangrijk, op één of andere manier geraken mensen meer gemotiveerd om te bewegen als ze dat kunnen doen met iemand erbij.

Koppeldans is al heel oud maar kreeg toch zijn vaste vorm in de 20^ste eeuw.

Misschien heeft dat ook wel te maken met de tendens van individualtiteit. De 20^ste eeuw staat immers bekend als de eeuw waarbinnen het individue, de persoon op zich, de ziel op de voorgrond werd geschoven en waar er meer aandacht kwam voor persoonlijke ontwikkeling. Dus dans ging uiteraard mee. Als ik aan partnerwork denk dan krijg ik steeds mixed feelings. Een goede partnerwork is zalig, dan straalt de energie tussen twee mensen door in de hele ruimte. Wanneer je dan op een dansavond staat met heel veel goede danskoppels dan licht de zaal op en dan voel je magie.

Misschien daarom dat Ballroom zo lang hoog aangeschreven stond. De verzameling van goede danskoppels op de dansvloer is een waar genot, en zal nog langer doorgaan dan wijzelf.

Maar koppeldans heeft ook een keerzijde. Je leert elkaar zo goed kennen dat er al eens irritaties kunnen ontstaan. Ik heb dan altijd zo een compassie met Gaëtan Collaert. Ik denk dat hij het record heeft aan opleiding van danseressen binnen zijn shows. Wat ik dan meestal zo erg vind is dat van zodra ze het dansen onder de knie hebben en de vele uren aan trainingen doorstonden, ze dan plots ermee stoppen. Zelf kan ik ook zo een reeks aan namen opnoemen die zichzelf als prima ballerina (leider ) of prima ballerina (volger) voorstelden, maar dan afhaken omdat de opgave één is van heel moeilijk.

In “Shall We Dance” leert Jennifer Lopez, Richard Gere dansen. Iedere dansliefhebber heeft de film wel één of meerdere keren gezien. Wanneer ze elk afzonderlijk de dansvloer betreden met elk een eigen verhaal en achtergrond zie je hoe Jennifer Lopez zich in het begin van de Tango ergert aan de fouten die Richard Gere maakt, tot hij een klik maakt en zich plots verplaatst en volledig opgaat in de dansconnectie. Er ontstaat een perfect mooie dans. Het voordeel in hun connectie is dat Richard Gere een amateurdanser is die uiteindelijk het beste van zichzelf geeft en Jennifer Lopez kan doen genieten van deze connectie ook al is zij professioneel van opleiding. Het geheel oogt als een gezellig moment met fun van beide zijden.

• 

• 

Anders wordt het wanneer in “Staying Alive”, de beste dansfilm van John Travolta ooit, hij geselecteerd wordt als eerste danser en mag dansen met de leading lady van de compagnie.

Als een blok laat hij zijn oorspronkelijke danspartner en vriendinnetje vallen om haar onmiddellijk te vervangen voor de mooie brunette. Hun dansconnectie vertaald zich in een prachtig dansverhaal. Tot hij naast het dansen ook een relatie wil met de brunette, maar zij daar niets van wil weten. Hij voelt zich afgewezen niet als danser maar als mens, en dan krijg je zijn revanche scène, waarbij hij haar niet het glorieuze moment op de scène geeft, maar haar naar de kant schuift om een solo performance uit te voeren. Hij keert terug naar zijn vriendinnetje en voelt zich de danser van het moment.

• 

Misschien vindt iedereen dat terecht in de film, want hij is immers de heerlijke John Travolta, en de leading lady wordt afgeschilderd als koud en gevoelloos, maar als dansleraar kan ik mij niet erg vinden in zijn houding. Ik denk in real life de choreograaf van het stuk ook niet.

Kort gezegd, emoties horen bij de partnerdans. Het is altijd aanwezig en als je daar geen rekening mee houd kan je nooit een goede dans neerzetten.

Wie danst met wie?

Zelf zag ik het hele gamma voorbij dansen. 

1. Het jonge koppeltje dat een kindje wil en komt dansen voor het samen zijn (even oefenen en dan verder doen in de slaapkamer)
2. Het jonge koppeltje dat al een peuter lopen heeft van enkele jaren en terug connectie zoekt met elkaar (want de relatie is heilig)
3. Het lang getrouwde koppel dat in de relatie blijvend is (en daar dan ook moeite voor doet)
4. De getrouwde vrouw die op zoek gaat naar een danspartner (om toch maar uit de sleur te zijn)
5. De getrouwde man die komt dansen met zijn beste ook al getrouwde dansvriendin ( (want dat mag nog net van de vrouw)
6. De singles (bij die is het dansfeest)
7. De singles met tijdelijke levenspartners en ook tijdelijke danspartners (bij hen is het nog altijd feest maar met af en toe wat dansdrama)

Alle formaties, zijn al langs gekomen. Hahahaha,

En dan heb je ook nog diegene zoals mezelf en Laure en zoveel anderen…. Die beginnen te dansen omdat ze zin hebben om te dansen en eigenlijk nooit stoppen, niet alleen in professioneel opzicht maar ook in hobby, en jawel daar zitten ook levenspartners bij in alle vormen en jaren, en ook dansers die echt wel heel goed worden, Cindy en Robrecht, Claudine Van Daele, Jeannine Vleghels, Ellen Remue, de meisjes uit mijn showteams, Ronny De Vuyst, Kurt Van Hamme, Bruno Astaes, …. ik kan 100 den dansers opnoemen die nooit weg gaan en gewoon blijven dansen, in welke vorm hun levensstaat ook is. ….

Dansen met iemand van hetzelfde geslacht is nooit hetzelfde als met iemand dansen van het andere geslacht. Allé voor mij dan, als hetero. Saïd Gharbi, één van de blinden waar ik mee dans zei me, Michèle je ziet alles veel te sexueel. De beweging op zich is niet sexueel getint. We hadden daar een heel lang gesprek over. Maar geen één dansleraar wordt dansleraar als hij niet graag een lichaam tegen het lichaam voelt. De verleiding is part of the game. Dat is nu eenmaal zo. Als je daar niet mee om kan dan kan je ook nooit goed worden in wat je doet. In dat opzicht is het dansen met Laure voor mij heel aangenaam, en misschien moet ik Saïd bijspringen dat wanneer Laure en ik dansen de beweging op zich centraal staat en geen andere emoties of persoonsgebonden issues erbij komen. Alhoewel dat is ook niet altijd waar! Want toch kan je niet dansen en jaren danspartner zijn met iemand zonder dat er eens een ruzie of ergernis is. Wiens schuld was het nu? Zeker niet de mijne…. is een zeer vaak geziene instelling bij elke indivue dat in koppel danst. Ik vermoed dat je net zoals in een echte relatie je gewoon vertrouwen moet hebben in je danspartner. Je neemt de goede en slechte eigenschappen erbij en je kiest voor de dans, en alle waarde dat dat met zich meebrengt.

Rueda

Wat ik leuk vind aan ons doorschuifsysteem, is dat je connectie maakt met de hele groep. Je voelt letterlijk het geheel wanneer iedereen met iedereen danst. Sommige danslessen zijn dan ook een waar plezier. Daarom zijn natuurlijk de groepsdansen uitgevonden. Volksdans is daar het oude voorbeeld van. Zelf houden we ook wel eens van een dergerlijke formatie in groep; met name de Rueda! Fun ten top, maar een uitdaging voor elk wie in een rueda groep stapt.

Ik kan het dan ook niet uitlaten om de ruedagroep van de eeuw en België door te geven:

Salsa De Brujas met Marnix en Carla deden dat geweldig. Als je de choreo ziet dan zie je ook wel het onnoemelijk vele oefenen dat daar werd ingestoken.

Soms als ik in een melancholische bui ben, laat ik het filmpje nog eens afspelen. Wat was dat een feest! Het legendarische feest in 2011 bracht toen meer dan 700 salsa dansers over de dansvloer, en Rik kwam zot want er zijn die avond meer dan 450 mojito’s gemaakt.

Als leraar ben ik voorstander van meerdere vaste danspartners, met één vaste partner als hoofdpartner. Zo blijft de dans centraal staan en wordt je uitgedaagd door de verschillende types en dansstijlen. Uiteraard verkiezen veel professionele levenskoppels enkel te dansen met elkaar, maar dat vind ikzelf niet ideaal en voor één keer noem ik geen namen, maar als je dan als levenskoppel uit elkaar gaat na bv. 20 jaar, dan valt ook je hele professionele carrière in elkaar. Zeker als volger in de dans. Ik ken zo een paar voorbeelden en vind dat dan altijd schrijnend. Het is nog geen miserie genoeg dat je leven op zijn kop staat in zo een situatie, dat er dan ook nog eens op de werkvloer een heel zwaar probleem zich voordoet. Daarom dat ik hou van gescheiden doelstellingen, waarbij het ene wel al eens het andere mag overlappen, maar niet waarbij er teveel belasting ligt op één persoon of één specifieke relatie. Of je nu een hobbyist bent, beginner, lang danst of professioneel in het milieu, Ik hoop dat wanneer je dit leest als danser daar rekening mee houdt! Wanneer leiders een nieuwe levensrelatie krijgen en het dansen met een vaste goede vriendin plotseling een probleem wordt dan krimpt mijn danshart. Wat een larie en apekool ! Nog erger vind ik het wanneer een nieuwe vriendin uitermate jaloers wordt op de nieuwe danswinst, namelijk die hot(te) hahaha dansleraar(es) en dansen met leerlingen, die er goed uit zien uit den boze wordt. Sommige leraren gaan dan echt op de toppen van hun tenen lopen…. tenminste voor enkele maanden, mogelijks enkele jaren, maar uiteindelijk stopt de levensrelatie, want je kan het warme bloed van een echte danser niet tegen houden. Vroeg of laat breekt de danser dan terug los om zich in volle vrijheid opnieuw te kunnen begeven op die ene plek dat hij of zij altijd zal blijven opzoeken en dat in het hart en ziel gegrift staat als het allerbelangrijkste: namelijk de dansvloer!